بهار می‌شود: من دیده‌ام که می‌گویم!*

سال 90 با تمام دل‌خوشي‌ها و دل‌تنگي‌هاي‌ش، با شادماني‌ها و غم‌هاي‌ش و با موفقيت‌ها و شكست‌‌هاي‌ش دارد نفس‌هاي آخرش را مي‌كشد و فردا “بهار مي‌شود …” پيش از هر چيز لازم است از هم‌راهي همه‌ي دوستان بزرگ‌وار در سالي كه گذشت صميمانه سپاس‌گزاري كنم. گزاره‌ها در ايام تعطيلات نوروز احتمالا با چند پست ادبي ـ هنري به‌روز خواهد بود. برنامه‌هاي مفصلي براي بعد از تعطيلات دارم كه به‌تدريج شاهدشان خواهيد بود.

اما سال 90 چگونه گذشت؟

يك. سال 90 سال تحمل رنجِ رفتن‌ها بود: پرواز ابدي آقا جان و عمو جان كه داغ‌شان هيچ‌وقت خوب نخواهد شد در كنار رفتن چند نفر از تأثيرگذارترين آدم‌هاي زندگي‌ام: از ناصر خان حجازي گرفته تا استيو جابز بزرگ و اين آخرها هم بانو سيمين دانشور.

دو. سال 90 سال نشدن‌ها بود؛ نشدن‌هايي كه گاه از كم آوردن من در برابر “سبكي تحمل‌ناپذير هستي” پديد آمدند و گاه از بدِ روزگار.

سه. سال 90 سال تجربه‌هاي جديد بود: سال انتخاب‌هاي بزرگ، سال آشنايي با دوستان تازه، سال جان گرفتن گزاره‌ها، سال مدير پروژه شدن (!)، سال روزنامه‌نگاري از راه دور (!)، سال MBA شدن، سال وعده گرفتن و وعده دادن براي ترجمه و چاپ چندين كتاب، سال اولين سفر خارجي و خيلي دل‌خوشي‌ها و شادماني‌هاي كوچك و بزرگ ديگر.

چهار. از همه مهم‌تر سال 90 سال تلاش براي به‌تر شدن بود: سال جنگ با نااميدي، سال تلاش براي مقاومت در برابر سختي‌ها، سال از رو نرفتن در برابر نشدن‌ها، سال پيش رفتن و نزديك شدن (گيرم اما نرسيدن …)

مجموع تجربيات من ام‌سال مرا به اين نتيجه رساند كه زندگي، تنها همراه با “شادي” است كه ارزش دارد. فهميدم كه وضعيت شاد نبودن، همان غم‌گين بودن نيست و اين دو فاصله‌اي بسيار با هم دارند! ياد گرفتم كه بايد قدر كوچك‌ترين شادي‌ها را در زندگي بدانم. با همه‌ي اين‌ها مي‌دانم كه اشك‌هاي جاري‌‌م با ديدن جاي خالي آقا جان، هيچ‌وقت خشك نخواهند شد …

در اين لحظات آخر سال، با همه‌ي وجودم دعا مي‌كنم كه سال آينده براي همه‌ي ما، سال “شادي‌ها” و “رسيدن‌ها” و “شدن” باشد. سال “احسن‌ الحال”ها. و سال شايسته شدن به‌افتخار “أنعمت عليهمِ” پروردگار بزرگ.

آمدن بهار و سال نو مبارك.

* عنوان اين پست برگرفته است از شعري سروده‌ي شاعر زلالي‌ها و مهرباني‌ها، سيد علي صالحي.